Gezi yazısı yazma niyetiyle bilgisayar başına geçmişken kendimi film yazıyor buldum nedense :)
Filmimiz Yüreğine Sor. Karadenizde geçen bir "sevdaluk" hikayesini diyebiliriz en özet şekliyle. Afişten de anlaşılacağı gibi dini motifleri olan ve inanç farklılıklarının işlendiği bir film. Beni rahatsız eden noktaları olmasına rağmen, genel olarak film bittiğinde masal dinlemişsiniz gibi hissettiriyor. Bu masalsı havayı veren bir çok unsur var, kostümler,konuştukları ağız, müzik ( ki Karmate grubunu tanımam bu filmle olmuştur, çok da iyi olmuştur) ama en çok Karadeniz doğası. Film Rize'nin Çamlıhemşin ilçesinin Şenyuna Köyü'nde(eski adıyla Çinçiva'da) çekilmiş. Filmi bana ısrarla tavsiye eden ve beraber izlediğimiz arkadaşımla film sonrası "buraya gitmemiz lazım!" demiştik ve 4 ay sonra bu hedefimize ulaştık.
Yukarıdaki fotoğraf ilk olarak videonun 22.saniyesinde görünen ve film boyunca gördüğümüz meşhur köprünün fotoğrafı. Biz kendisini bulmak için neredeyse bütün köyle röportaj yapmak zorunda kaldık. En son yol kenarında el işleri satan teyze uzun uzun tarif edip sonunda da "Ödüllü Sonbahar filmini de izleyin onda ben oynadım" demeyi ihmal etmedi ve sayesinde köprümüzü bulduk. Filmde teknolojinin yardımıyla bütün köyün merkezinde gibi gösterilen o kocaman(!) köprünün, aslında kuytu bir yerde, gözden uzakta olan ve etrafında hiç ev olmayan bir yer olduğunu görmek hayal kırıklığına uğrattı tabi ki biraz ama arkadaşımın mutluluğunu görmek bile yetti.
Yol tarif eden, Sonbahar'da oynadığını söyleyen teyze :)
Filmin baş kahramanları Esma ve Mustafa'nın evlerini bulmaksa köprü kadar kolay olmadı. Off-road a yakın bir adrenalinden sonra birbirlerine yakın olmalarını beklediğimiz iki evin nereneyse iki ayrı tepede olduğunu görüp tekrar bir hayal kırıklığı yaşadık :)
Esas oğlan Mustafa'nın evi
Esma'nın evi ama malesef geniş açı çekmemişim
Esma'nın evinin gerçek sahipleri bahçelerinde ilk sürgün çayları topluyorlar :))
Aşağıdaki fotoğrafsa köyün en işlek köprüsü, Doğu Karadeniz böyle taş köprülerinin altından buz gibi dereler akan cennet gibi bir yer işte...
"Merhaba" sonrası ilk postumu bir filmden yola çıkarak yazacağımı hiç düşünmemiştim aslında ama bu yoğunlukta duygular yaşatan bir filmi daha fazla ertelemek istemedim.
Film zevkine çok güvendiğim insanların mutlaka izlemelisin dedikleri filmlere olumlu bir ön yargıyla başlamak tabi ki normal ama güzel olan, filmin beklediğinin çok çok üstünde keyif vermesi. 3 Idiots da böyle bir film oldu benim için. Bu filmi ya çok seversiniz ya da ilk yarım saatinde katlanamayıp bırakırsınız. Bense bittiğinde suratımda kurumaya fırsatı olmayan göz yaşları ve aptal bir gülümsemeyle öylece kala kaldım. Hint sineması (Bollywood) yapımı olan bu film Hint filmlerine karşı ön yargılarınızı yıkıyor ve Hint ve Türk kültürünün birbirine ne kadar yakın olduğunu gösteriyor bir bakıma. Belki de kendi kültürümüzden bir şeyler bulduğum için bu kadar etkiledi beni bilmiyorum ama gülmekle ağlamak arasında çok keskin duygu geçişleri yaşatan sımsıcacık hissettiren bir 160 dakika geçirdim. En çok da üniversite yıllarımı ve sisteme karşı yaptığımız eleştirileri hatırlattı bana.
Eğitimcilerin, ailelerin, bölüm tercihi yapacak olan lise öğrencilerinin, üniversite öğrencilerinin, çocuk yetiştiren anne ve babaların kısaca herkesin izlemesi gerektiğini düşündüğüm bir film.
İlkler güzeldir, hafızamızda yer eden bir çok ilk vardır gülümseyerek hatırladığımız. İlk blok yazısı da öyle olacak benim için. Blok açmak için herkesin çok farklı nedeni olsa da benim için, bir cam şişenin içine not kağıdı yazıp denize atmak, gelecek nesillere bir anı bırakmak gibi.
Heidi izleyerek büyüyen, mahalle çocuğu olmanın keyfiyle modemin bağlanma sesinin verdiği sinir bozukluğunu aynı çocuklukta yaşayan, bisiklete bindiği kadar ip atlayan, metal sanayi sitesinde(dedesinin yanında) çıraklık yaptığı gibi, yengesinin nakış atölyesinde izleye izleye nakış yapmayı öğrenen, içinde sürekli böyle çelişkileri barındıran bir çocuğun büyümüş ama çocuk kalmış hallerini yazacağım çoğu zaman.
