KANAVİÇE AŞKI

Bir süredir devam eden kanaviçe aşkım uzun kış gecelerinin gelmesiyle birlikte doruk noktalara ulaşmış durumda. Yukarıdaki resimdeki kızı çok yakın hissettim kendime bu yüzden. Yapmak istediğim tonlarca motif var ama zamanım yok maalesef. Çalışan hanımların akşam saatlerine sıkıştırmak zorunda oldukları bir sürü iş varken el işi yapabilmeleri büyük bir lüks gibi. Bense bir kere oturunca tekrar kalkmak bilmiyorum. Tabi böyle olunca yapılması gereken işler, bir gün sonrası hazırlıklar hep geç saatlere kalıyor ve gece yatarken telefonun çalar saatin çalmasına ne kadar zaman kaldığını gösterdiği an yaşadığım pişmanlıkla, yeminler ediyorum; "Taman yarın gece söz erken yatacağım kendime söz veriyorum!" şeklinde :)Bu sözlerin biri tutulursa biri tutulmuyor yine. Bir akşam sonra yine elimde kanaviçelerle saatlerin nasıl geçtiğini anlamadan, bir şekilde kalıyorum koltukta.

Peki ne işliyorum bu kadar hevesle? Aslında bir çok şek ama bazen de hiç bir şey :) Çünkü bir çırpıda bitirilebilecek şablonlar bulup işliyorum. Bu küçük işlemeleriyse nasıl değerlendireceğimi pek düşünmüyorum şimdilik. Kumaşım örnek kumaşı gibi oldu her köşesinde ayrı bir desen :) Ama bir amaç doğrultusunda işlediklerim de var tabi. Meselâ aşağıdaki harf gibi. Bu harf işleme işini tarihi belli olmayan ama önümüzdeki yaz olmasını umut ettiğim kına gecemde yakın arkadaşlarıma hediye edeceğim lavanta keseleri için işliyorum. Bir adet P, 2 adet B işlendi bile :) Yaklaşık 15-20 adet yapılacak tahminlerime göre. Ben o yüzden şimdiden hafif hafif başlayayım dedim.

İşlediklerimin içinde en keyifli işlediğim ise tamamen bana hitap etmek için çıkardıklarını düşündüğüm bir marka olan Cath Kidston un (nam-ı diğer CK nın) şablonundan yaptığım bu gül oldu. Çok kısa sürede ve çok keyifli yapılıyor gerçekten. Bu gülü de nasıl değerlendireceğimi bilmiyorum henüz, yeri geldiğinde içime sineceği şekliyle evimde olsun istiyorum, sizden de öneriler alabilirim tabi :)

Aşağıda ise yine lavanta kesesi olabileceğini düşündüğüm bir kaç kelebek var. Bakalım kendi evime mi arkadaşlarımın evine mi konacaklar göreceğiz artık.

DOSTUN NİŞANI

Bir önceki postta bahsettiğim hayırlı iş yani S'nin nişanı çok şükür gerçekleşti. Konya tren garında onla kucaklaşana dek inanamıyordum gidebileceğime. Çok güzel geçti her şey. Tam da istediğimiz gibi aile arasında sıcak samimi bir ortamda kesildi yüzükler. Bizim birlikte olduğumuz yerden kahkaha eksik olur mu? Tabi ki olmadı ve çoğu zaman ağır misafirlerden çekinip kahkahalarımızı içimize attık :) Konya'da nişandan önce misafirlere sütlü kahve ikram etmek gibi bir gelenek varmış. Kocaman tencerelerde sütlü kahve yaptık. Yaparken ben "Vayy bee ben yapıyorum sütlü kahveyi, ne kadar büyüdük!" diye söylenip durdum. Yüzükler kesildikten sonra bizim S'nin odasında onunla beraber geyik yapıp abuk subuk fotoğraf çekmemiz ise ayrı bir olaydı. Misafirler o arada gelin nerede acaba diye düşündüler mi hiç bir fikrim yok, çünkü biz nişan kurdelesini mikroskobik parçalara ayırmayı ve tok karnına günde 3 tane yemeyi telkin ediyorduk birbirimize :) Görüldüğü üzre kurdele mikroskobik parçalara ayrılıyor burada...

S(gelin) daha mantıklı boyutlarda kesiyor kurdeleyi :)

Yine bir önceki postumda bahsettiğim hediyeyi verdiğimde çok mutlu oldu S. Tabi o mutlu olunca ben de mutlu oldum. Aile renkli kişiliklere sahip, onlardan biri de S'nin teyzesi. Hediyemi gördüğündeki tepkisi:"Gebermiyesiiceeee! Nasıl yaptın bunu!" oldu :)

Bu panonun detaylarına gelirsek. Ayşe'nin bebeği için yaptığım panodan sonra aklımda bu nişan için de bir şeyler yapmak vardı.   S "Biz d isteriz öyle şeyler!"deyince iyice karar verdim. Yabancıların cross stitch dedikleri bizde kanaviçe, etamin ya da çarpı işi diye adlandırılan nakış tekniğiyle yapıldı. Baş harflerinin şablonunu buldum önce. Böyle bir gün için uygun bir yazı karakteri oldu bence. Çiçek desenlerini ise Kanaviçe Motif Serisi kitabının birinci kitAbı olan Bahçe ve Çiçekler kitabından bulup uyguladım. En sona ise evlenme teklifi edilen tarih ve tek taş motifi kaldı. Çerçeveyi hazır bulacağımı hiç düşünmezken bu çerçeveyi gördüm ve tam onluk dedim. Çok şükür, çok beğendi S hediyesini. Allah huzurlu günlerde kullanmayı nasip etsin.

Yolculukta Kurulmuş bi kaç Cümle

Şehirler arası otobüs yolculuğundan bildiriyorum! Severim ben yolculuk yapmayı. Küçükken yalnız yolculuk yapacak kadar büyümeyi istedim. Ilk yalnız uzun yolculuğumu ancak lise yıllarında yapmış ve çok keyif almıştım. Ondan sonra da duramadım zaten hep yollardaydim gurbette okumanın bir sonucu olarak. Halâ ne zaman uzun yola çıksam bir mutlu olurum. O yolculuğu düşünmek, tevekkül etmek için bir fırsat görürüm. Ve bir çok önemli kararımı otobüs yolculuklarında vermişimdir. Yolculukta olmak ruhuma iyi geliyor bugün buna karar verdim. Hele bu yolculuğumda ki gibi en yakın arkadaşımın hayırlı işi için yapılan mutlu bir yolculuksa tadından yenmez oluyor. Onun yuva kurmak için attığı ilk adımda yanında olabilecek, mutluluğunu paylaşarak katlayabilecek olmak çok güzel gerçekten. Yıllardır birbirimizin böyle özel günlerinde hep birlikte olacağımızı düşünürdük ama elde olmayan nedenlerle bu olamaya da bilirdi sonuçta. Şimdi çok şükür şartları zorlayarak da olsa gidebiyorum ya çok mutluyum. Ona yaptığım sürpriz hediyeyi umarım beğenir. İğne her bir deliğe sevgiyle girip çıktı çünkü :) Allah hep hayırlı, güzel günlerde bir araya gelmeyi nasip etsin.

Omzumun Üstünde Bir Gökkuşağı Var

Bir önceki postta bahsettiğim Rize yağmurları başladı. Hatta dün sabah evden çıktığımda tepemden yağmur değil de sürahiyle su boşalıyor sandım. O kadar çok ıslandım ki ıslanan ayakkabılarım akşama kadar kurumadı ve "ucube" dediğim yağmur botlarından almaya "vırç..vırç..vırç" diye ses çıkaran ayakkabılarla tüm gün gezince karar verdim. Akşamında gidip biraz daha giyilebilir bir şey buldum da aldım artık Rize yağmurları beni pes ettiremez :)

Bu akşamsa gurbette bana ablalık yapan Sevgili Dilek Hocamın telefonuyla mutlu oldum önce.
"Burada öyle bir gök kuşağı çıktı ki hemen aklıma sen geldin, görmelisin atla gel sen gelene kadar kaybolmaz belki!" dedi. Gideceğim mesafe 15km civarında. Gök kuşağı gördüğünde aklına geldiğim insanların varlığı çok çok mutlu etti beni." Kısa zamanda tanımışlar beni demek ki, ne şanslıyım!" diye düşündüm. Sonra telefonu kapatıp camdan baktığımdaysa mutluluğum katlandı yukarıdaki görüntüyle. Gök kuşağı görmeyeli o kadar çok olmuş ki hatırlamıyorum bile en son ne zaman gördüğümü. Ama bu kadar net ve ikili olması da ayrı bir güzeldi.

Aynı gün içinde hem hüznü hem mutluluğu yaşadım. Son 2 haftada yaşadıklarımızla "Ne kadar büyüdük!" konuşu sohbetler yaptık . Kardeşim dediğim dostlarımın yeni bir hayata adım atma heyecanlarını, birinin anne olmasını hep bu 2 haftada yaşadım. Kendimle ilgili plan yapmamaya ve tamamen teslimiyet içinde olmaya kadar vermişken, çıkan bir gök kuşağının hâla beni mutlu etmeye yettiğini görüp, içimdeki çocuğun ölmemiş olmasına sevindim.

Ve bu postu yazarken kulağımda Çengelköy' de ki evimizde gramofonda dinleyebildiğimiz tek şarkı olan THERE'S A RAİNBOW ROUND MY SHOULDER ı dinleyip hüzünleniyorum...

Sarı Sonbahar

Rize'de yazın güneşli günlerini yavaştan terk etmek üzereyiz. Aslında yaz, mevsimler içinde en az sevdiğim. Bir sıralama yapmam gerekseydi 1.İlkbahar 2.Sonbahar 3.Kış ve sonuncu Yaz olurdu. Sıcaklar benim huyumu suyumu değiştirip, beni çekilmez bir insan yapıyor gerçekten. Ama bahar öyle değil, özellikle hafif bir esinti varsa, dallarda çiçekler açmışsa... Şimdiyse önümüzde sonbahar var. Yaprak dökümü yaşayamayacağım sanırım Rize'de. İlk sonbaharım olduğu için kestiremiyorum nasıl bir manzara olacağını ama burada yerde duran taşlar bile yeşeriyorken, sapsarı yapraklar göreceğimi sanmıyorum. Ve sonbaharda İstanbul'da olmak ne güzel olurdu. Yıldız Parkı mesela, Çengelköy'ün sararmış çınarları... çeşitli renklere sahip Beykoz sırtları... Hepsini o kadar özlüyorum ki. Gideceğim sevgili İstanbuluma inşallah. Sonbahar bitmeden yapraklar dökülmeden gideceğim.

OKULA BAŞLIYORUM ŞENLİĞİ

Osmanlı'da Sıbyan mektebine (bugünkü ilk okul) başlayan çocukları okul korkusunu giderme, çocuklara okuma yazma isteğini aşılama ve çocukları arkadaşlarıyla kaynaştırma gibi önemli pedagojik amaçları olan Bed-i Besmele (Besmele ile başlama) töreninden feyiz alarak 1.sınıf öğretmenlerinin gayretiyle "Okula Başlıyorum Şenliği" yapıldı. İlk günlerde ağlayan, annelerinin yanından ayrılmak istemeyen minikler için özellikle çok daha yararlı bir etkinlik oldu sanırım. Bed-i Besmele töreninde olduğu gibi en güzel kıyafetlerini giydi bazıları. Anneler hünerlerini gösterdi ve çok güzel mamalar hazırladılar. Öğretmenlerin el emeği olan kelebek lolipoplardan ve içi şekerleme, bonibon dolu külahlardan aldılar şenlik sonunda. Balon patlatıp, dans ettiler içlerinden geldiği gibi. Bense onların bol bol fotoğraflarını çektim. Umarım heyecanla başladıkları eğitim hayatlarında o heyecanı hiç bir zaman kaybetmezler. Allah hepsini hayırlı ilim sahibi eylesin. 

HOŞGELDİN SELİM BEBEK

Senin için işlediğim pano :)

40 hafta 2 günlük uzun yolculuğun bu sabah nihayet sona erdi. Haberini telefonuma gelen "İşte benim oğlum:)"  yazılı mms mesajıyla aldım. Öyle tatlı ki resmin hemen telefonumun ekran görüntüsü yaptım, baktıkça mutlu olayım diye. Senin haberin bile yokken özlüyorduk biz seni. Artık bi bebiş olsun sevelim diyorduk, sonra da kime benzer acaba ne güzel olur olsa diyerek hayaller kuruyorduk. Ve bir gün annen 18 Ocakta yine mesajla haber vermişti "Hamileyim!" yazıp. O zaman çığlıklar atmıştım. Bugün çığlık atamayacağım bir ortamdaydım ama yüreğimin sevgiyle genişlediğini hissettim. İlk defa yakın arkadaşımın bebeği oluyordu yani ben teyze oluyordum. O gün takvimin yaprağını alıp altına "Ayşe hamile!" yazdım bugünün takvimine de "Selim geldi." yazıp saklayacağım senin için.
Annenle 2006 nın Temmuz ayında tanıştık bir yurtta. 6 yıl çok güzel şeyler paylaştık ama hiçbiri bugün paylaştığımız mutluluk kadar güzel değilmiş anladım. Rize- İstanbul arasında tarif edilmez bir sevgi bağı bu. Bir doğsa ayaklarını yiyeceğim onun dedi annen 5-6 gün önce. Seni beklemeye tahammülleri kalmadı annenin de babanın da. Bir an önce seni görmek koklamak istediler. Ve bu sabah hayatlarımıza teşrif ettin. Bahtın güzel olsun Selim. Vatanına, ailene hayırlı bir evlat olursun inşallah. Seni çok seviyoruz :)

BUGÜNLERDE BEN

Ev hallerim

Bugünlerde ben;

• evde vakit geçirmenin keyfine varıyor
• çiçeklerimle "Kızzlaarr!" diyerek konuşarak onları seviyor
• yataktan kafamı kaldırıp denizin rengine bakarak güne başlıyor
• yemek yapıyor ve yemek yiyor
• Palamut mevsimini değerlendiriyor
• bol bol çay içiyor
• eski Türk filmlerini özellikle de Ertem Eğilmez filmlerini izliyor
• Gülen Gözler filminin son sahnesinde(yukarıdaki sahne) herkes gülüyorken, ağlıyor
• çarpı işinden Ayşemin doğacak olan bebişine pano işliyor ve diğer taraftan film izliyor
• Karadeniz Sahil yolunda seyir halindeyken bağıra bağıra şarkı söylüyor
• çocukların başını daha çok okşuyor ve yanaklarını daha çok sıkıyor 
• Ve her günüme şükrediyorum.

FAVORİLER- MİM

Tam da netten çıkmaz üzereyken çalıkuşu'nun günlüğü tarafından yakalanıp, mimlendim :)

1) Favori rengin?
Sarı(küçüklükten kalma bir sevgi)

2)Favori hayvanın?
Köpek kesinlikle!

3)Favori sayın?
Hiç olmadı sanırım.

4)Favori içeceğin?
İce-Tea Şeftali Şekersiz

5) Facebook? Twitter?
Twitter nadir olarak kullanıyorum ama hafiften bir Facebook bağımlısı olabilirim maalesef.

6) Tutkunuz?
Okumak, yazmak, fotoğraf çekmek(Buraya kadar kopyaladım ), klasik Türk müziği. 

7) Hediye almak mı vermek mi?
Vermek. Özellikle de kişiye özel hediye oluşturmak. Etrafımdakilerin zevklerini takip edip, küçük sürprizler yapmak ve hediyeyi aldıkları andaki tepkilerini seyretmek inanılmaz mutlu eder.
8) Favori gün?
Pek çok kişinin olduğu gibi benim de Cuma :)

9)Favori çiçeğin?
Hercai menekşe

Eveeett, gözümden uyku akıyorken yazdım bunları, saçmalamamış olmayı umut ediyorum :)

YAĞMUR

Rize günleri 2 hafta önce başladı benim için. İki haftadır fotoğraftaki hâli çok yaşamamış olsam da önümüzdeki haftalarda yaşamam çok muhtemel.

"Yağmurlu bir gündü..." diye başlayan bir kompozisyon yazma ödevi verilmiş olsaydı ne yazardım acaba diye düşündüm. Hafızamı yokladığımda, yağmurlu bir İstanbul gecesi geliyor aklıma. Akşam Beykoz'da arkadaşlarla balık keyfi, arkasından Çengelköy de içilen çaylar... Saat 11'e geliyor ve "Daha fazla geç olmadan, kalkalım." diye kalkıyoruz cafeden. Çengel sokaklarında yürürken hafif çiseleyen yağmur sağanak halini alıyor. Yanımda beyaz puanlı kırmızı şemsiyem var. İkimizin sığması zor ama umutsuzca açıyoruz yine de. Arnavut kaldırımı yokuştan eteklerimi tuta tuta yürüyorum. Bilenler bilir İstanbul'da yağmur sadece yukarıdan aşağıya yağmaz her yerden ıslatır adamı. Üzerindeki yağmurluğun kapşonu kafasında olmasına rağmen o da sırılsıklam. Babetlerimin Arnavut kaldırımlarından akan küçük derede tamamen suyla dolması çok net. Üzerimde bol bir siyah etek ve siyah rugan babetler var. Hatta eteklerimi tutup aşağıya baktığımdaki manzara bile cap canlı hareketli bir fotoğraf gibi duruyor hafızamda. Bu haldeyken biz sürekli gülüyoruz o kısacık mesafeli yolda. O yokuş bittiğinde ayrılık vakti de geliyor ve vedalaşıyoruz.

O gün çekilen fotoğraflardan anlıyorum ki 22 Mayıs 2010 tarihinde yaşanmış bunlar. Hem çok yeni hem de uzun yıllar geçmiş gibi üzerinden.
(Bitirme cümlesi yazamadım neden bilmiyorum, belki de bitmeyen bir hikaye olduğundandır.)

BİR PUZZLE DAHA BİTTİ

Uzun zamandır pek tadım olmadığı için yazma isteğim de yoktu. Kronik faenjitim yine akut atak devresine geçti ve boğazımdaki iltihap ses tellerinde ödem oluşumuna sebep verdi. Bu da sesimin tamamn kısılmasıyla sonuçlandı. Akşam üzeri biraz çıkmaya başlasa da gün içinde fısıltı şeklinde konuşmaktan, sesimi duyurmaya çalışmaktan, bağırmama rağmen kimsenin bakmamasından, elimi şıklatarak iletişim kurmaya çalışmaktan ibaretti bir kaç gün. Şimdi antibiyotikle geri geldi şükür.

Bayramdan sonra Rize de bir kaç ay önce başladığım ve bir türlü ilerletemediğim puzzle ı annemin yemek masasına açmaya karar verdim. Öncelikle puzzle halısı denen mucizevi şeyle tanışmamış olsaydım ne yapardım bilmiyorum. Rize'den Kastamonu'ya tek bir parçası kaybolmadan ve yarım kalan yerler hiç bozulmadan taşımamı sağladı bu halı.

Puzzle çok zevkli bir uğraş benim için. Böyle küçük parçalı ayrıntılı şeyler yapmayı çocukluğumdan beri çok severim. 7.sınıfta Ev Ekonomisi dersinde kırkyama tekniğiyle yastık yapıyorduk tabi ben yastıkla yetinmeyip bebek yorganı ve yastığı yaptım. Arkadaşlarım 4 kare parçasını dikip notlarını aldılar bense küçük küçük üçgenleri kareleri yapmak için haftalarca makine sallamıştım :))
Herneyse işte böyle bir küçük ıncık cıncık diye tabir edilen şeylerle uğraşma merakım var. Onları yaparken başka hiç birşey düşünemeyip sadece yaptığım şeye konsantre oluyorum ya, başka bi evrene geçmişim gibi bir rahatlama oluyor. Puzzle da bu ihtiyacımı gideren bir hobi.

Bu puzzle ı bilinen alışveriş sitelerinden birinden almıştım ama hangisi hatırlamıyorum. Resmi gördüğümde gözlerime inanamadım. Çünkü uzun zamandır facebook kapak fotoğrafımı süsleyen ve çok sevdiğim bir resmin puzzle halini bulmak süper oldu.

Şimdi yazacaklarım biraz da YENİ BAŞLAYANLAR İÇİN PUZZLE tadında olacak. Yapmak isteyenlere bir kaç tavsiye de diyebiliriz.

Puzzle Anatolian marka 1000 parçalık. Müfide Kadri'nin Kırda Kadınlar tablosu. Bu seri Osmanlı Dönem Ressamları diye geçiyor. Daha önce bu marka yapmamıştım Ravensburger markasından çok memnun kalmıştım ama Anatolian için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. En önemli sıkıntısı bir parçanın bir kaç yere neredeyse cuk diye oturuyor olmasıydı ki bu puzzle için çok büyük bir dezavantaj. Ben sonlara doğru kafayı yememek için baya çaba sarf ettim bu yüzden. Özellikle bir kaç kişi birlikte yaptıksanız yanlış olan parçayı bulmak da çok zor oluyor. Ama Ravensburger yaparken hiç böyle bir problem yaşamamıştım. Eğer bir parça bir yere oturuyorsa o kesin oranındır. Bunun için geliştirdiğim bir taktikse emin olamadığım iki parçayı söküp tersinden ışık geçirip geçirmediğine bakmak oldu. Çünkü kesim itibariyle iki parça arasında hiç boşluk olmaması gerekir.

Ravensburger marka eski puzzle, sol altta ananem ve annemin elleri var :)

Eğer daha önce hiç bulaşmamışsanız bence 500 parça olanlardan başlamak daha mantıklı. Çünkü sanıldığı aksine 1000 parça puzzle 500lüğün 2 katı zorlukta değil 4 katı zorlukta. Ben henüz 2000 liğe cesaret edemiyorum mesela :)

Puzzle kutusu açıldığında ilk yapılması gereken şey ayrıştırma işlemi. Kenarlardan başlayarak, birbirine yakın renkleri ve desenleri ayırırsanız işiniz kolaylaşacak yoksa 1000 parçanın içinde kaybolmak kaçınılmaz.

Rize'de puzzle a başladığım ilk gün.

Seçilen tablo da çok önemli. Benim gibi resim seçerseniz renk geçişleri çok yumuşak olduğu için zorlanabilirsiniz. Ama keskin renk geçişleri ve bol deseni olan bir fotoğraf çok daha kolay yapılır. Mesela kocaman çlün ordasında deve sürüsü fotoğrafı da hayata küsmeye neden olabilir ya da kocaman bir deniz ve küçük bir sandal :)

Puzzle halısı da mutlaka edinilmesi gereken bir şeymiş. Daha önce yine annemin masasını işgal etmiştim ama o hafta hiç miafir gelmediği için sorunsuz atlatmıştık. Şimdi halı olduğu için plastik borusuyla rulo yapıp kaldırabildim ve bozulmadan tekrar açtım. Halımsa çok güzel bir marka, aldıktan sonra farkettim adını. Heidi Puzzle Halısı :)

Puzzle ı açmamla beraber bizim evdeki puzzle ekibi işe koyuldu. Ananem, annem ve ben :) Aşağıda ilk açtığım hali görünüyor. Ananem de parçaların tersini çeviriyor pirinç ayıklar gibi :)

Ananem iş başında :) Kastamonu'ya getirdiğimde bu haldeydi.

Annem ve ananem aslında "bitirelim de masadan kalksın!" diye oturduklarını iddia etseler de biliyorum ki acayip zevk alıyorlar. Herkes içinden bişiler mırıldanıyor, bazen şarkı oluyor bu bazen dua. Genelde şöyle cümleler kuruluyor "Bu şuranın mı? yok değilmiş", "Anane zorlama oranın değil o rengi uymuyo bi kere!", "Gözüm de seçmiyor." Biz beraber çok eğleniyoruz bu yüzden. Gece uyku saatleri geçmesine rağmen kaldıramıyorum başından. Hele ananemin bir kaç ay önce dizinden total protez ameliyatı geçirdiğini düşününce iyice kızıyorum "Yeter artık!" diye.

Annemin elleri

Annemse kendi kendine konuşarak saatler geçirebiliyor başında. Zaten beni sık sık şaşırtan bir anne olduğu için artık puzzle yapmasını çok doğal karşılar oldum. Küçüklüğümüzde tetrisimiz vardı hani herkesin bildiği sağ tarafında büyük bir tuş,sol tarafında 4 tane yön tuşu olanlardan. O zamanlar da annem tetrise sarmış abimle bana oynattırmamaya başlamıştı. Bir gece saatlerce oynadığı için sabah kolları tetris oynama pozisyonunda tutulmuş olarak kalmış ve "Gözümün önünde olunca duramıyorum." deyip kaldırmıştı tetrisi. Tabi biz de oynayamamıştık. Puzzle yaparken de o tetris oynayan kadın çıkıyor içinden :)

Puzzle bittikten sonra maalesef her şey bitmiş olmuyor. Puzzle yapıştırıcısı kullandım ama çok beceremedim sanırım, istediğim gibi olmadı. En sağlamı tersinden koli bantıyla kaplamak bence, ya da yapışkanlı asetat gibi bişey de olabilir. Daha sonra da çerçeveciye gitmek ya da o güne kadar gazetelere sarıp yatak altına götürülmek üzere kaldırılacak.

Puzzle yapıltırıcısı

Bitmeden önceki son hâli

Vee bitti...

EN ESKİ ÇOCUKLUK ANISI-MİM

Artık Merhaba dediğime göre mim yazma zamanım gelmiş bile :)

Deeptone bana bir mim yolladı, ben de biraz gevezelik ettim işte.

Aslında hatırladığım en eskisi hangisi bilmiyorum yani zaman sıralaması yok nedense. Bir de aileden de kimse ne zaman olduklarını hatırlamıyor çok bireysel mutluluklar yaşamışım demek ki J

Sağdaki ödlek ben oluyorum :)

Fotoğraf olduğu için diyebilirim ki şu an aklıma gelen hatıralarda en küçük olduğum, amcamın hacdan geldiği ve Suudların giydiği o kostümden giyip yukarıdaki fotoğrafı çektirdiğimiz günün izleri. Amcam genç yaşta hacı olmuş bir de simsiyah sakal bırakmış. Fotoğraftan anlaşılmasa da suratımda ağlaması yeni bitmiş bir çocuğun korkak ifadesi var. Amcamın o halinden kokmuşum. Hatırladığım kısmıysa tabi ki gelen oyuncaklar.Abime yeşil bir bisiklet(tabi ki daha sonra benim oldu), bana ve 9 ay büyük kuzenime yürüyen bebek getirmişti. Orta sehpamızın(bu sehpayla ilgili de yazmam lazım J) üzerinde yürütmüş sonra da “bozulur, çok oynamayalım” deyip kutularına geri koymuştuk. Ne kadar da oyuncak kıymeti bilen çocuklardık. Sonra tabi ki bozuldu ve yürümez oldu. Pembe bir elbisesi ve sarı saçları vardı. Yıllarca oturma odamızın vitrininin sağ tarafında (oyuncaklarıma ait olan kısım) durdu. Şimdi de kesin poşetlenmiş bir yerlerde kolilerin içindedir.

 Orta sehpası olayı var bir de. Uzun ahşap bir orta sehpamız vardı ki hâlâ var yazlıkta duruyor. O zamanlar bana çok uzun ve büyük gelirdi bu sehpa. Annemin olmadığı zamanlarda abimle ilk işimiz bu sehpanın bir tarafını çekyata dayayıp kaydırak yapmak olurduJ indiğimi yere de çekyattan minder koyar baş aşağı kayardık J o kayma anı o kadar uzun gelirdi ki, şimdi o sehpaya bakıp hayret ediyorum bacak boyum kadar bu sehpa bizi ne kadar da eğlendirmiş. Bir de altına yatıp resim yapardım. Yazlığa gittiğimde aklıma geldi çevirdim altını, karalamışım, ev yapmışım J İnsanın kendi çocukluğuna dokunması gibi bir şey böyle durumlar.

İlkokula başlayana kadar amcamlarla altlı üstlü oturuyorduk. Çocukluk hatıralarımın çoğu da o evde geçiyor zaten. Yengemin kırmızı kadife bir çekyatı vardı. Kaplamanın çiçek desenleri vardı kabartma şeklinde. Benim tutkumsa bu çekyatın dokumasını yolmak/sökmekti J Bir de anlaşılmasın diye çiçeklerin ortalarından başlamıştım J Daha sonra kendime hakim olamayarak boyutları genişletmişim ki bir yetişkin avucu kadar yeri sökmüşüm J Kaplattırmak zorunda kalmışladı, ama ilginçtir kimse kızmamıştı J

Abim beni öpüyor :)

Böyle başlayınca zincirleme geliyor insanın aklına hatıralarJ Yine eski mahallemizdeyiz. Abimler arkadaşlarıyla maç yapıyorlar. Ben de abimin rakip takımının kalesinin arkasında merdivenlerde bebeğimle oynuyorum. Bir ara kafamı kaldırıyorum, abim şut çekiyor… Ve gooolllll, benim tepemde yıldızlar dönerken burnumdan oluk gibi kan akıyor J Abim beni kucağına alıp eve götürüyor, yengem feyat figan “ne yaptın çocuğa” diye abime kızıyor abim zaten korkudan ölecek J.  O günün hatırası olarak (annemin iddiası bu yönde) burnumda ufak bir kemik çıkıntısı taşıyorum ve bu yıl içinde ameliyat olabilirim J

Aslında çok fazla şey var ama hepsini bu posta sıkıştırmayım. Dedemin de baş rol oynadığı hatıralar var ki gerçekten yazmakla bitmez. Onları başka bir başlıkta anatayım. Şimdiyse son hatıra, 6 yaşımdaki nakış yapma hevesimi anlatmak istiyorum.

Dediğim gibi amcamlarla aynı binada oturuyorduk ve alt kat dükkan şeklinde yapılmış ama yengem yarafından nakış kursu olarak kullanılıyordu. Yengemin bu konuda formal bir eğitimi olmamasına rağmen. Bu şekilde evinin altında nakış öğrenmek isteyen kızlara kurs verirdi. Makinesini alan gelir çehizine bir şeyler yapar sonra da evlenirdi. Hatta “Esra Erol misyonu” taşıdığını düşünüyorum yengemin kurstaJ. Çünkü sürekli bazı kadınlar iş yaptırmak bahanesiyle gelir etrafa bakınırlardı. O kadınlar geldiğinde ablalarda(yaş 16-17) ayrı bir telaş bir hürmet olurdu ben anlam veremezdim tabi J Her neyse işte ben bu kursta geçirirdim vaktimin bir kısmını da. Pijamalarımla bile iner dolaşırdım aralarında. Ablalar beni severler makinelerine oturturlardı ben de izlerdim hep bütün aşamalarını. Bir gün annem yine evde yok ve evde yalnızım.(Bu kadar çok evde yalnız olmamın sebebini anneme şimdi sorduğumda bir cevap veremiyor ama çoğunlukla” sen uyurken 5dklığına yengene çıkmışmışımdır” deyip çıkıyor işin içindenJ ) Yapacak bir şeyler arıyorum ki gözüme annemin açık olan nakış makinası takıldı. O dönem öğrenmek için o da evde başlamıştı ufaktan. Dolaplardan bir kumaş parçası buldum. Deseni bile hatırımda. Sanırım abimin nevresimin artanıydı. Yeşilli üzerinde arabalar olan bir kumaştı. Kasnak buldum dizimle kumaşı kasnağa yerleştirip gerdirdim gücüm yettiği kadar. Çok heyecanlıydım. Sonra oturdum makinaya “çin iğnesi” denen teknikle ileri geri kasnak oynatarak şekillerin içini doldurmaya çalıştım. Sonrasında sıkılmış olmalıyım ki kasnağı makinada unutup kalmışım başından. Annem yanına çağırdı “bunu sen mi yaptın?”diye. Biraz korkak evet dedim ama hem de özür diliyorum. Bi daha yap bakıyım görüyüm ben kızmayacağım dedi. Oturdum yaptım. O kadar net ki, annnem kapıya çıkıp yengemi çağırmıştı “Çabuk gelll” diye. Yengem de geldğinde baya şaşırdılar bu duruma. Ama ben yıllardır izlemekten öğrenmişim zaten sadece pratiğe dökmek kalmış J Yengem “madem yapabiliyor basit bi desen buluyum ben ona da işlesin” dedi J Beyaz bir kumaşa gerçek nakış işimi yaptım yaklaşık bir metre filan bi kaç renkli bişeydi. O bittikten sonra abimin ilkokul önlüğünün kumaşına kırlent deseni çizdiler. Yengem renkleri karıştırmamam için bira başlayıp bana bırakıyordu.  O kadar hevesliydim ki sabahın köründe buz gibi evde uyanır makinenin başına geçerdim. Sandayyenin ucuna otururdum ayaklarım pedala erişmediği için J Abim de aynı odada uyuduğu için sinir olurdu bana J Kırlent bitti, babam altına yazalım “…6 YAŞINDA İŞLEDİ” diye dedi. Adımı yazmayı biliyorum ben yazacağım diye ağlamıştım ama annem izin vermemişti. Makine dikişiyle yazmıştı bu yazıyı J O dönemden sonra kursta yeni gelen kızları gıcık etmek için eskiler beni oturturlardı makinesine. Ben yapmaya başlayınca da zorlanan kızlar hepten sinir olur ağlarlardı. Peki benim nakış maceram ne oldu. 6 yaşımda hızlı başladı çabuk bitti J O kırlent tek eserim olarak duruyor işte J

Tosya'da Bir Ramazan Geleneği:"Keşkek Sürmek"

Ramazan’ın bitmesine sayılı günler kala, Tosya’nın önemli bir Ramazan geleneğini anlatmak istiyorum. Yerel ağızda “hurun” denen taş fırınlarda pişen yemekler Ramazan sofralarımızın vaz geçilmezidir. Kaç yüz yıldır devam eden bir gelenek bilmiyorum ama Ramazan’ı “hurunda” pişmiş keşkek yemeden bitiren bir Tosyalı dünyanın neresinde olursa olsun Ramazanı tam olarak hissedemez. Ben de “keşkek yemeden Ramazan bitecek!” diyerek tatilimi bölüp, ailemi İstanbul’da bırakıp, ananemin yanına Tosya’ya gelen biriyim J Önce “hurun” dediğimiz taş fırını anlatayım. Her mahallede en az bir tane olan, genellikle bahçeli evi olan birinin bahçesinde bulunan ve o kişi tarafından yakılan taş fırınlar vardır.

Bknz: "Hurun" ::)

 Büyük apartmanlardaysa apartmanın girişinde bir oda fırın olarak inşaa edilir ki başka bir şehirde böyle bişi olacağını hiç sanmıyorum. Düşünsenize Ağaoğlu’nun ucube ve soğuk binalarında taş fırın olsun ! J Mahalleli kendisine en yakın fırını seçer ,ki bu küsme gibi istisna durumlar dışında hiç değişmez, her yıl aynı fırına “keşkek sürülür”. Fırın iftar saatine göre 8-9 saat öncesinde içine odun atılarak yakılır. Odunlar yanınca içinden çıkarılır ve fırın yemekleri koymaya hazır olur. Mahallede herkes o akşam yemek istediği yemekleri “caba” dediğimiz toprak güveç kaplara koyup getirirler. Bu cabalar akşam başkalarınınkiyle karışması ihtimaline karşı çeşitli şekillerde işaretlenir. Kimi çentik atar, kimi kendi adını yazar, kimi de annem gibi ojeyle kızının (yani benim) adını büyük harflerle yazar J Onlarca yıldır aynı mahallede, aynı komşularla oturan insanlar birbirlerinin cabasını bile bilirler bir bakışta.

Peki ne yemekler yapılır bu fırınlarda? “Keşkek sürmek” artık deyimleşse de, keşkek buğdayın işlenmemiş halidir ve Tosya’da Ramazan ve düğün yemeklerinde yenilen ve sevilen bir yemektir. Güveçse keşkeğin kankasıdır. Bir de yanına patates püresiyle davetlerin en sevilenidir.(Oruç oruç yemekteyiz tadında bir post okumak işkence gibi gelebilir J ) ve patates. Bu üçü temel fırın yemekleridir ve bazı evlerde 30gün boyunca bu mönü bıkmadan yenebilir.(Bizde durum böyle değil hemen sıkılıyoruz.) Bunların dışındaysa nohut, fasulye, bal kabağı, erik(komposto için),kırmızı mercimek (evde çorba haline getirilir su katılarak), şeker pancarı(Tosya ağzıyla “çükündür”J), tavuk, bamya, gibi uzayıp giden bir liste var.  Sabah belirli bir saatte herkes sepetlerine koyup getirir “süreceği” yemeği. Fırıncı teyze( artık büyüdük,abla olabilirJ) onları tek tek fırının içine demir bir çubukla iterek yerleştirir. Bu çubuğun bir tarafı hilal şeklinde itip yerleştirmek için diğer tarafı kanca şeklinde tutup çekerek çıkarmak için özel yapılır. Bütün cabalar yerleşince fırının kapağı kapanır ve etrafı çamurla kaplanır ki ufak bir hava bile kaçırmasın. Bu işlem bittiğinde artık 6-7 saat süren bir pişme işlemi başlar. Piştikçe yemeklerin kokuları birbirine siner ve fırın dışında elde edemeyeceğiniz bir lezzet oluşur. Akşam iftardan 30-40dk önce herkes “keşkek çıkarmaya” gider. Kaç adet caba sürdüyse o kadar odunu koltuğunun altına alır götürür ve fırının yanındaki yüklüğe bırakır ki yarın o odunla fırın tekrar yakılır. Fırın açılmamışsa orda komşularla iftar öncesi küçük bir sohbet ortamı olur. Apartmanlarda TOKİ lerde yaşadığımız, yan komşumuzu bile tanımadığımız günleri yaşarken, mahalle komşularını her gün görmek, hallerini sormak, dualaşmak için çok güzel bir fırsattır “hurun önü” sohbetleri. Siz sohbetinizi yaparken fırın açılır gelen koku iftara dakikalar kala karın seslerinin iyice artmasına sebep olur :))) Genellikle oradaki gençlerden biri demir çubukla fırının önüne çekilen cabaları tezgaha taşımak için gönüllü olur. Eller yanacağı için gazete parçasıyla tutup dikkatlice taşınır.
Cabalar sepetlere konulur hem soğumasın hem de toz gelmesin diye üzerlerine gazete kapatılıp evlerin yolu tutulur. Benim tercihim cabadan yemek olsa da tabaklara da servis edilebilir duruma göre.

Tosya gelenekleri bol bir ilçe. Ve gençler olarak bizler, bazılarına karşı çıksak da böyle geleneklere sahip çıkıp, devam ettirmekle sorumluyuz gibi hissediyorum :))

Çikolata Kahve İstanbul

Birbirine en yakışan, en sevilen üçlü…Müşteri olarak girdiğim, “kardeş” olarak çıktığım, Çengelköy’de yaşamanın en güzel yanlarından, 9,5m karelik bir dükkân... Çikolata ya da kahve satılıyor denilebilir. Çikolatalarının lezzetini tasvir etmek için benim edebi yeteneğim de bilgim de çok yetersiz kalır sanırım. (Benim favorim Antep fıstıklı, karamelli, kare şeklinde olanlarJ) Sıcak çikolatasına ise yurt içinde ve dışında bu işi yapan yerleri çok gezmiş bir arkadaşımın da onayıyla içilebilecek en iyi sıcak çikolata ne diyebilirim. Peki ben bir gurme olmadığıma, tanıtım yada reklam yazısı yazmadığıma göre ne diye bu dükkanla ilgili bir şeyler yazıyorum? Benim ki “birileri okusunlar da onlar da gidip görsünler” isteğinden çok, hayatımda önemli kokuları, anları, kişileri, yerleri unuturum, sıra bana gelip göç ettiğimde “kimsenin bunlardan haberi olmaz” korkusunun sanal ortamda bastırılması sanırım. Çikolata-Kahve İstanbul da çocukluğuma dokunan, hem memleket hem İstanbul sevgisini birlikte yaşatan bir önemli yer benim için. Oraya gidenlerin duygularını yazdıkları o saman kağıdı defterleri okuduğunuzda ne kadar da ortak açlıklarımızın olduğunu, 10 metrekarelik samimiyete hepimizin ne kadar da ihtiyacı olduğunu anlıyorsunuz. Ben de ilk gittiğimde o deftere bir şeyler yazmıştım ve yazdıklarımın ne kadar sığ kaldığını şimdi fark ediyorum.  Dükkanın sahibi Bülent Abi… İlk cümlede belirttiğim gibi müşteri olarak girmiştim ama bir abi kazanacağımı bilmiyordum. Tatlı-sert üslubuyla, verdiği nasihatlerle, tavsiyelerle bir kardeş yerine konduğumu hissettirdi. Kaçıncı gidişimde hatırlamıyorum ama eşinin acil bir durum için eve çağırmasıyla dükkânı bana bırakıp gitmiştiJ Gelen müşterilerle sohbet etmekte hiç zorlanmamıştım ama iş yedikleri çikolataları tartma ve hesaplama kısmına gelince bocalamıştım J Üniversiteden bir arkadaşım bir arkadaşıyla gitmiş ve defteri karıştırırken benim ismimi görüp “Aaa bu bizim arkadaş!” demiş. Kim filan deyince de Bülent Abi “Yaa o bizim kız…” diye başlayıp ufak ufak dedikodumu yapmışlar J İstanbul için yadırganan güzel hoşluklar bunlar. Alışverişlerimizi AVM lerden yaptığımız ve satıcıların yüzlerinde zoraki bir gülümsemeyle “İyi günlerde kullanılsın!” diyerek elimize poşetleri tutuşturdukları bir dönemde böyle esnaflar insanlığımızı hatırlatıyor. Çikolatasını ya da Türk kahvesini yudumlarken, İnce Saz dinlemek, duvarlarına, tablolarına bakmak, sohbet etmek, fotoğraf çekmek, hiç bozulmaması için dua etmek bu dükkanda yaptığım eylemlerden bir kaçı ve en çok özlenenlerden.

Not: Bülent Abi, yüreğin, cesaretin ve azmin için en çok da insanlığın ve abiliğin için teşekkürler…Allah razı olsun, yolunu açık etsin J

( Bu yazıyı okuduktan sonra yolu düşen olursa selamımı iletsin, “Çengelköy’den Rize’ye giden hemşerin” derseniz tanıyacaktır J )

İşte benim favorim :)

TOSYA'DA KIŞA HAZIRLIK

Kastamonu'nun şirin ilçesi Tosya, memleketim. Her ne kadar İstanbul aşkımı bas bas bağırsam da insanın beslendiği topraklardan kopması ayrılması mümkün olmuyor.

Nihayetinde Ramazanın da sonlarına gelirken tatilin sonunu memlekette geçirmemek olmazdı bu yüzden ben kürkçü dükkanına döndüm :) En sevmediğim mevsim olan yazın en sevdiğim zamanları Ağustosun ikinci yarısı diyebilirim. Herkeste bir telaş başlar, dolmalık biber, patlıcan, kabak herkesin balkonunda kurumak için yerlerini alırlar. Okullardaki bayram süslemeleri gibi olur. Hangi yana başınızı çevirseniz yeşilli turunculu biberleri, pijama şeklinde soyulmuş patlıcanları görebilirsiniz. Tabi onları gördükçe kışın yiyeceğiniz zeytinyağlı  dolmaları düşünür ağzınız sulanır.

Bu hazırlıktan bugün payıma düşen "kabak dizme" eylemini gerçekleştirdim. Ananemin yeğeni Ayşe Abla, kendi bahçelerinde yetiştirdikleri uzun kabaklardan getirmiş sağ olsun. Uzun kabak (internette şimdi yaptığım ufak araştırmadan sonra diyebilirim ki) çok fazla yaygın olarak yetşen bir sebze değil. Zaten ben de Tosya dışında hiç görmediğimi anımsadım :) Kabaklarımız bunlar...Boyutların anlaşılması için kitabımı(Çöle İnen Nur'a başladım) koydum yanlarına.

Sebze soyacağı ve oyacağı bu işlemin olmazsa olmazı bana göre. Annemler bıçakla da yapabiliyorken ben "Sebze soyacağım olmadan asla!" diyorum :)

  

Soyma işlemi bittiğinde yaklaşık 10cm boyunda kesiyoruz.

Kesilen kabakların içini oymak en oyalayıcı kısmı. Tabi halamın gelip olaya "iyi oy bunların içini, çekirdekleri kalmış!" diyerek dahil olmasıyla oyduklarımı da tekrar elden geçirmek zorunda kaldım :) Sonra devasa bir iğneyle ipliğe dizdik.

Dizilen kabaklar tuzlu suya batırılıp çıkarıldıktan sonra balkonda kurumak için asıldılar halamın yardımıyla.

Alt kattaki komşularımızın astığı biberler de görünüyor burada :)

Kabaklarımızın balkondaki halleri :)

Farklı zamanlarda Tosya'nın başka başka yerlerinde cepten çektiğim fotoğraflarsa aşağıda :)